De complexiteit van bionische handen
Soms moet je het laboratorium of de vergaderzaal uit om inspiratie op te doen. Dat is in elk geval hoe TMC’s Masterclass Team op het winnende idee voor hun project kwam. ‘We kwamen met zijn zessen bij elkaar, aten een pizza en dronken iets’, zegt Employeneur Jeroen Maas. ‘Allemaal heel informeel. We praatten wat over onze persoonlijke levens en onze cliënten, en voordat we het wisten, waren we ideeën aan het uitwisselen voor ons nieuwste project.’ Een klein jaar later is het Masterclass Team druk bezig om grote stappen te zetten met hun nieuwe functionaliteiten voor bionische handen.
Een Masterclass voor Masterminds
TMC’s Masterclass is een tweejarig programma voor een selecte groep veelbelovende Employeneurs. De deelnemers worden aangespoord om hun kennis én hun ondernemerschap te verbreden. In de eerste fase van de Masterclass leren de Employeneurs de basis van verschillende technologische disciplines. De tweede fase is meer gericht op de praktische, zakelijke kant van technologische projecten. In de derde fase brengen de deelnemers alles wat ze hebben geleerd in de praktijk: met hun projectteams vormen ze hun eigen start-up, en ze ontwikkelen een geheel eigen product. Het huidige project, gericht op de bionische hand, valt onder TMC’s Entrpreneurial Lab - een ruimte binnen het bedrijf waarin Employeneurs uit alle mogelijke cellen samenwerken.
Het Masterclass Team bestaat dit jaar uit zes Employeneurs, afkomstig uit sterk verschillende cellen: Vladimir Petrovic (Electronics), Cristian Dan (Physics), Matthijs Cox (Nanotechnology), Maarten Dam (Electronics), en Bart Reefman en Jeroen Maas (beiden uit Mechatronics).
Hoe moeilijk kan een bionische hand ontwikkelen zijn?
Het Masterclass Team begon met torenhoge ambities aan het project. ‘Toen we eenmaal over bionische handen begonnen te praten, ontdekten we al snel dat de opties voor mensen die bionische handen nodig hebben, vrij beperkt zijn. Er zijn een paar peperdure modellen beschikbaar, met buitengewoon ingewikkelde functionaliteiten, maar zelfs die modellen hebben hun problemen. Soms lopen ze gewoon vast. Daarnaast heb je een breder verkrijgbare soort bionische handen, maar die hebben vooral een kosmetisch doel. Op het oog ziet het er allemaal een stuk beter uit, en dat is natuurlijk al heel wat, maar de gebruiker heeft er verder weinig aan.’
In eerste instantie wilde het team een compleet nieuw soort bionische hand ontwikkelen - een betaalbaar model, dat wél alle basisfunctionaliteiten zou bevatten. ‘Dat idee moesten we vrij snel opgeven’, zegt Jeroen nuchter. ‘Toen we met zijn zessen gingen rondvragen in onze netwerken, ontdekten we dat het veel te tijdrovend zou worden om een complete hand te maken - ook omdat het een deeltijdproject is. We doen het naast het werk voor onze cliënten. Dus we moesten onze doelen aanpassen en onszelf nieuwe grenzen opleggen.’
In plaats van een complete hand te bouwen, besloot het team zich te richten op het verbeteren van bepaalde functionaliteiten - wat al lastig genoeg is: ‘We zijn op het moment druk bezig met de software. We willen zoveel mogelijk data verzamelen, vooral over spieractiviteit in de onderarm. Door onze eigen bewegingen te bestuderen, en ook die van vrienden, familieleden en collega’s, hopen we patronen te vinden. We willen ontdekken welke spieractiviteit past bij bepaalde gebaren. Vervolgens moeten we die patronen omzetten in bewegingen van de bionische hand.’ Wat het project onder meer zo uitdagend maakt, is dat de gebaren zo complex zijn. ‘Het zou allemaal nog relatief simpel zijn als we ons alleen maar zouden richten op een of twee gebaren: bijvoorbeeld het oppakken of loslaten van een voorwerp. Maar heel veel gebaren lijken sterk op elkaar qua spieractiviteit, en zijn daarom moeilijk van elkaar te onderscheiden’, zegt Jeroen. Met een lach voegt hij daaraan toe: ‘dat is precies wat het zo’n gaaf en uitdagend project maakt.’